Dr Aleksandra Gabrysiak zwana często za życia jako doktor Ola. Urodziła się 16 kwietnia 1942 roku w Radzyminie k/Warszawy. Szkołę podstawową i liceum ogólnokształcące ukończyła w Gdańsku, uzyskując w 1961 r. świadectwo dojrzałości.

Medycyna była jej powołaniem. Ujawniło się ono już w dzieciństwie, kiedy przebyła pierwszą spośród kilku poważnych operacji ortopedycznych. W październiku 1962 r. rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Gdańsku, uzyskując dyplom lekarza w 1968 r. Od tego czasu nosiła złoty pierścionek z wygrawerowaną na nim datą uzyskania dyplomu i wężem Eskulapa jako symbolem "zaślubin" z medycyną. Bezpośrednio po studiach pracowała w Zakładzie Biochemii Klinicznej AMG, a w 1979 r. podjęła pracę w Tczewie jako kierownik laboratorium, które zorganizowała od podstaw na bardzo wysokim poziomie usług

 Już w Tczewie dała się poznać jako osoba o wielkim sercu społecznika. Założyła tam Telefon Zaufania. Udzielała się w Klubie Seniora. Była lekarzem w sposób odbiegający od powszechnie przyjętych norm. Była cała dla swoich pacjentów, nie tylko lekarzem ich ciała, ale i duszy. W tym czasie przyszła na świat Marysia - jej adoptowana córka, którą wychowywała samotnie. Kochała ją jak własne dziecko. W 1975 r. przeniosła się do Elbląga. Tam objęła kierownictwo laboratorium w tamtejszym Szpitalu ZOZ i podobnie jak w Tczewie, zorganizowała je w sposób bardzo profesjonalny. W tym czasie uzyskała II stopień specjalizacji z zakresu diagnostyki laboratoryjnej. W Elblągu jeszcze bardziej, bezgranicznie oddała się służbie chorym, uzależnionym od nałogów, samotnym matkom, więźniom, wszystkim potrzebującym.

Doktor Ola ratowała życie nie narodzonym, miała szczególny dar godzenia zwaśnionych małżeństw, ratowała samobójców, pomagała odnajdywać sens życia.

Służyła pomocą osobom zwalnianym z więzienia, odwiedzała więźniów, dodając im "nadziei wiary", jak napisał jeden z nich. Jej domowy telefon był dostępny dla potrzebujących przez całą dobę.

W 1985 r. podjęła pracę w "Poradni Trzeźwości" w Elblągu. Zrewolucjonizowała styl pracy Poradni, zdobywając serca współpracowników i pacjentów - alkoholików. Przyjmowała ich nie tylko w Poradni, ale także szukała ich w domach, w melinach pijackich, przyjmowała ich we własnym mieszkaniu. Ożywiła działalność Klubu Abstynenta "Żuławy" i wielu alkoholików zawdzięcza jej powrót do normalnego życia. Aleksandra Gabrysiak pomagała w adopcji dzieci, była inicjatorką i organizatorką Domu Samotnej Matki, i wolontariuszką od początku powstawania Hospicjum w Elblągu. Trudno znaleźć dziedzinę pomocy, w którą by nie była zaangażowana. Dewizą jej życia było "zaufać człowiekowi i kochać go do końca".

Aleksandra Gabrysiak została zamordowana 6 lutego 1993 r. w Elblągu, we własnym mieszkaniu, wraz z jej 19-letnią córką, Marią. Zabójcą okazał się jeden z podopiecznych Doktor Oli, wypuszczony na przepustkę z więzienia.

Kalendarium

Życiorys dr Oli Aleksandry Gabrysiak

1942, 16 kwietnia	Dzień urodzin w Radzyminie
1942, 2 sierpnia	Chrzest w kościele prafialnym w Radzyminie
1945, luty	Powrót z wysiedlenia
1946, wrzesień	Przeprowadzka do Żnina
1947, lipiec-wrzesień	Pobyt w sanatorium dziecięcym w Busku Zdroju w celu rehabilitacji kończyn dolnych
1948, maj	Pierwszy zabieg chirurgiczny wykonany w Klinice Ortopedycznej w Poznaniu
październik 1950 - wiosna 1952	Kolejne operacje w Poznaniu
1950	Przeprowadzka rodziny do Inowrocławia
1951	Ukończenie I oraz II klasy szkoły podstawowej w przyszpitalnej szkole w Poznaniu
1951, marzec	Przeprowadzka rodziny do Gdańska w związku z komasacją placówek szkoleniowych
1952, 1 września	Rozpoczęcie nauki w Szkole Podstawowej TPD nr 17 w Gdańsku Wrzeszczu
1953, 14 czerwca	Przyjęcie pierwszej Komunii św.
1961, czerwiec	Świadectwo dojrzałości
1961/1962	Praca w charakterze salowej w Wojewódzkim Szpitalu w Gdańsku
1962	Rozpoczęcie kuracji endokrynologicznej prowadzonej przez dr Nadzieję Bittel-Dobrzyńską
1962, 1 października	Rozpoczęcie studiów na wydziale lekarskim w Akademii Medycznej w Gdańsku
1967, czerwiec	Praca w charakterze laborantki w Wojewódzkiej Przychodni Sportowo-Lekarskiej w Gdańsku
1968, 28 czerwca	Ukończenie studiów (dyplom lekarza nr 3749)
1968, 13 sierpnia	Skierowanie do pracy w Szpitalu Miejskim w Tczewie na 2 letni staż
1970, 24 września	Powołanie na stanowisko kierownika pracowni analitycznej
1972, 11 kwietnia	Uzyskanie I stopnia specjalizacji z dziedziny analityki lekarskiej
1972/1975	Dodatkowa praca w Państwowym Sanatorium Przeciwgruźliczym w Gniewie
1973	Zorganizowanie i praca w Telefonie Zaufania "Anonimoway Przyjaciel" w Tczewie"
1974, marzec	Adopcja Marysi
1974, 14 kwietnia	Chrzest Marysi
1975, 31 lipca	Rozwiązanie umowy o pracę z ZOZ w Tczewie
1975, 1 września	Podjęcie pracy w WOjewódzkim Szpitalu Zespolonym w Elblągu na stanowisku kierownika działu diagnostycznego i pracowni analitycznej
1975, wrzesień	Rozpoczęcie specjalizacji II stopnia w zakresie diagnostyki laboratoryjnej w Zakładzie Biochemii Klinicznej AMG
1976, luty	Operacja ortopedyczna w Poznaniu
1976, kwiecień	Przeprowadzka w Elbląga
1976, listopad	Złamanie nogi, ponowny pobyt w szpitalu w Poznaniu
1977, 23 września	Uzyskanie stopnia specjalisty diagnostyki laboratoryjnej
1977, 27 grudnia	Otrzymanie nagrody finansowej od wojewody elbląskiego za osiągnięcia zawodowe
1978	Uzyskanie członkowstwa Towarzystwa Przyjaciół KUL
1979, od lutego	Udział w pracach Rady Społecznej Ośrodka Adopcyjno-Opiekuńczego przy Zarządzie Wojewódzkim TPD w Elblągu
1981, 1 kwietnia	Śmierć ojca
1984, 30 listopada	Rozwiązanie umowy z Wojewódzkim Szpitalem Zespolonym z uwagi na stan zdrowia, uzyskanie renty inwalidzkiej
od 1982	Działalność na rzecz budowy Domu Samotnej Matki w Elblągu oraz Hospicjum
1987/1993	Praca w niepełnym wymiarze w ZOZ Elbląg i Frombork (Poradnia Trzeźwości, Klub Abstynentów)
1987, 12 czerwca	Spotkanie Chorych i Służby Zdrowia z Ojcem Świętym Janem Pawłem II w Bazylice Mariackiej w Gdańsku
1992, 6 stycznia	Otrzymanie nagrody Prezydenta ELbląga za rok 1991 za zasługi w zakresie moralnego dla mieszkańców miasta
1992, 10 października	Śmierć matki
1993, 6 lutego	Zabójstwo Oli i Marysi w mieszkaniu przy ulicy 1 Maja 30/4 w Elblągu

Tekst zaczerpnięto m.in. z książki Grażyny Świąteckiej "Doktor Ola - lekarz ciała i duszy"